genç kızın annesine mektubu

Zaman geçiyor,
Hergün bir yaprak,
Hergün bir damla daha hayattan,
Büyüyorum anne.

Hani içinde bir kıvılcım olur ya,
Hani herşey çok güzeldir,
Benim kıvılcımım kor oldu,
Ama bak herşey yolunda değil anne.

Hani ufacık bir bebekken,
Sadece acıkınca ağlarmışım,
Başka zamanlarda hep gülermişim,
Artık sadece acıkınca ağlamıyorum anne.

Bak yıllar ne çabuk geçmiş,
Sadece gülünmeyeceğini öğrenmişim
Belkide öğretilmişim.

Ben büyümüşüm be anne.
Yanından ayrılmayan kızın,
Bak artık uzaklarda
Üstelik yalnız,
Hemde herkesin içinde anne.

Öyle birde tuzağa düşmüşki
Of dese olmaz,yok dese hiç,
Adını bile koyamamış,
Yardım etsene anne.

Anlayacağın eskiyi özledim anne,
Yeniden çocuk olmayı,
Sadece acıkınca ağlamayı,
Ve hiç şimdiyi yaşamamayı.

Zaman geriye gitmez değil mi?
Ya da ben yeniden çocuk olamazmıyım?
Söylesene onu unuttum diyebilirmiyim?
Yani herşey söylemek kadar kolay olabilirmi anne?

Dur söyleme,
Ben yine hayal kuruyorum değil mi?
Sadece kendimi kandırıyorum değil mi?
Peki kalbimi kim kandıracak anne?

Eskiden günlerin,hatta dakikaların hesabını tutardım,
Şimdi günlerden Cuma belki de Salı
Günlerin ne önemi kaldıki
Takvimlere bile küs oldum anne.

Yinede ayaktayım,direniyorum,
Belkide bir ışık arıyorum,
Bulunca herşeyden kurtulabilceğim,
Ne güçlü büyütmüşsün beni anne!

Sen yinede beni merak etme,
Herşeyle savaşmayı,
Güzel günlerinde olacağını,
Ben senden öğrendim anne.

Yinede buralar güzel,soğukları saymazsan.
İnsanlar mutlu,beni saymazsan.
Gündüzler ve gecelerde iyi yalnızlığımı saymazsan.
Beni soracak olursan anne,
Bende iyyim,içimdeki yangını saymazsan.

DENİZ TINARLI